Bireylerin fikirlerini diğer bireyler ile bir araya gelerek ifade edebilmesini ve kamuoyu önünde seslendirebilmesini sağlayan toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkı, demokratik bir toplumun temel unsurlarından birini teşkil etmektedir. Bu hak, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 11. maddesiyle koruma altına alındığı gibi Türk hukukunda da toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkını koruma altına alan hükümler mevcuttur. Kuşkusuz bu hakkın da belli koşullar altında sınırlandırılabilmesi mümkündür ve bu sınırlamalara Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 11. maddesinin 2. fıkrasında yer verilmiştir. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, içtihadında, toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkına getirilen sınırlamaların hukukiliğini denetlerken; kanunilik, meşru amaç ve demokratik bir toplumda gereklilik kriterlerine başvurmaktadır. Toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkının hukuka aykırı olarak sınırlandırılması bağlamında özellikle hukuka aykırı müdahale ve orantısız güç kullanımı iddiaları ön plana çıkmaktadır. Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi içtihadında, devletlerin Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 2. ve 3. maddeleri uyarınca orantısız güç kullanmaktan sakınmaları yönündeki maddi yükümlülükleri yanında, bu eylemlerin etkili soruşturulmasına yönelik usuli yükümlülükleri de bulunmaktadır. Türkiye aleyhinde bu yükümlülüğün ihlal edildiğine yönelik pek çok karar bulunmaktadır. Her ne kadar bu ihlal kararlarına neden olan sorunlar giderilmeye çalışılmakta ise de bazı kronik sorunlar hala varlığını sürdürmektedir.