Bu çalışmada 1878 tarihli Berlin Antlaşması’nın uygulanmasında Büyük Güçlerin Osmanlı hükümetine yönelik baskıları ile bu baskıların ne gibi sonuçlar doğurduğu ele alınmaktadır. Sultan II. Abdülhamid, Berlin Antlaşmasının çeşitli maddelerini olabildiğince erteleme ve hatta uygulamama taktiği izlemişti. Sultan, ağır şartlar içeren antlaşmanın uygulanmasını geciktirip Büyük Güçler arasındaki rekabetten de istifade ederek ülkenin elden geldiği kadarını kurtarmayı hedeflemişti. Ancak bu politika başarıdan çok Büyük Güçlerin Osmanlı iç işlerine karışan müdahalelerini getirmişti. Bu süreçte Osmanlının bir iç işi olan meseleler uluslararası boyut kazanmış ve Osmanlı Devleti’nin zararıyla sonuçlanmıştı.
This article examines the political pressures of the Great Powers on the Ottoman Empire for the implementation of the Treaty of Berlin (1878) along with the consequences of these political pressures. The article argues that although the Ottoman sultan Albulhamid II did his best to delay the implementation of the treaty with a hope to revive the rivalry among the Great Powers and save at least some portions of the land the Ottomans lost, his act exacerbated the situation by bringing along the foreign intervention in the Ottoman internal affairs.
